در کشورهای کمتر توسعه یافته، واسطه گری یکی از شغل های کاذب و البته محبوب مردم است. دلالان با سرمایه هیچ و بدون سواد تخصصی وارد حوزه های مختلف می شوند و چون تنها منفعت مالی برایشان مهم است، باعث تورم و تعدد مشاغل بدون توجیه می شوند. اما در بازار سرمایه به دلیل حجم بالای نقدینگی، سودای سفته بازی یا همان دلالی غوغا می کند. تجربه کشورهای پیشرفته در مبارزه با دلالی قابل توجه است؛ روزگاری ناپلئون دلالان را دشمن کشور نامید و حداقل از قرن 17 میلادی تا کنون آنها مورد غضب فعالان بازار سرمایه در اروپا و آمریکا بوده اند.
در اوایل سال 1980 میلادی، کوتاه فروشی یا همان واسطه گری سوداگرانه در نیویورک ممنوع شد و در حالی که در سال 1733 میلادی در انگلیس ممنوع شده بود. در سال 1929 میلادی در سنای آمریکا آنها را بزرگ ترین شیاطین تجارت نامیدند و مقصر رکود بزرگ امریکا شناخته شدند. صندوق های سرمایه گذاری بعد از انتقاد شدید مردم از سفته بازی منع شدند. حتی در سال 1955 وزیر اقتصاد مالزی پیشنهاد تنبیه بدنی دلالان را در ملا عام مطرح کرد.
آنچه مشخص است لزوم تدوین قوانین جهانی برای مبارزه با این شغل کاذب است. در بعضی از مقالات اقتصادی دلالان را به زالو هایی که خون اقتصاد را مکیده و باعث نحیف شدن آن می‌شوند، نامیده اند. اگر چه نقش منفی واسطه گران کاملا مشخص شده، ولی به دلیل آغشته شدن پول آنها به بعضی ازکسب و کارها و آلوده کردن سیاستمداران، همچنان به حیات خود ادامه می‌دهند.
پیشنهاد می کنیم این مقاله را نیز بخوانید: رهبران سرمایه گذاری جهان چگونه هستند